بعضی از دانشمندان معتقدند که اصولا خارج از علم و دانش ماست که دنیای درونی افرادی که کر و یا کور به دنیا می آیند را به طور کامل درک کنیم. به همین ترتیب برای آنها هم غیر ممکن است که از دنیای درون ما که چشم و گوش داریم با خبر بشوند، دنیایی که غرق در نور و صداست. این مشکل به تفاوتهای ظاهری مثل داشتن گوش و چشم ختم نمی شود. وقتی کسی با ما در پیشینه و عقاید و احساسات و عکس العملهایش تضاد فاحشی دارد و به عبارت دیگر خودمان را نمی توانیم در وجود او ببینیم، دیگر حتی قبول این فرض که آن شخص هم در زمینه های مهمی مثل ما است دشوار می گردد و "بنی آدم اعضای یک پیکرند" شعری می شود نوشته بر سردری و خلاصه اینکه به راحتی نتیجه می گیریم که "یارو آدم نیست".
شکست ما در درک واقعیت درونی یک فرد دیگر، چیزی از واقعی بودن آن واقعیت و یا اهمیتش برای آن فرد کم نمی کند ولی این شکست و بدنبال آن سلب انسانیتش، معمولا زمینه را برای انواع خشونت ایجاد می کند. همان کاری که آدمها با خیلی موجودات دیگر که به ظاهر آدم نیستند می کنند.
No comments:
Post a Comment